Praca doktorska jest jednym z obowiązków żaków studiów III stopnia
Istnieją trzy drogi zdobycia stopnia naukowego doktora. Najrzadziej wybierany jest doktorat ” z wolnej ręki”, czyli otwarcie przewodu na wniosek zainteresowanego. Osoba taka uczestniczy w seminarium doktoranckim, pisze pracę doktorską, lecz nie uczęszcza na zajęcia dla doktorantów. Musi płacić za możliwość prowadzenia przewodu.
Drugą opcją jest zapisanie się na trwające nie dłużej niż cztery lata studia III stopnia w trybie stacjonarnym bądź niestacjonarnym. Osoba taka regularnie uczestniczy w zajęciach dla doktorantów, które kończą się egzaminami – zupełnie tak samo jak na studiach licencjackich, inżynierskich czy magisterskich. Studia te nie muszą kończyć się napisaniem pracy doktorskiej i uzyskaniem stopnia naukowego, lecz w takim przypadku ich okres nie wlicza się do stażu pracy.
Proces uzyskania stopnia doktora: egzaminy i wyzwania na drodze do naukowej kariery
Trzecia ścieżka do uzyskania prawa używania prestiżowych dwóch literek przed nazwiskiem to podjęcie pracy na uczelni w charakterze asystenta samodzielnego pracownika naukowego. Wówczas kandydaci na doktorów mają osiem lat na swoje prace doktorskie. Asystenci łączą pracę dydaktyka (prowadzenie zajęć ze studentami) z wykonywaniem badań naukowych.
Egzaminy na studiach doktorskich przynoszą studentom III stopnia takie same skutki jak żakom niższych szczebli edukacji wyższej. Oznacza to, że mogą oni oblać test i będą musieli go poprawić pod rygorem powtarzania przedmiotu czy nawet skreślenia z listy studentów, co wiąże się z końcem marzeń o stopniu naukowym doktora.
